Έμμονη ιδέα μου
‘χει μπει,
να γράψω κάτι
για το έρμο το σκολειό
που το ‘χουν
καταντήσει ρημαδιό.
Που εκεί έμαθα
πως ένα και ένα κάνουν δυο,
και τόσα άλλα
πολλά,
και πως τα
φωνήεντα είναι επτά.
Γέλια, χαρές,
αναμνήσεις παιδικές,
εκδρομές, εθνικές
γιορτές,
και κάπου, κάπου
πέφτουνε
και μερικές
βεργιές.
Αναμνήσεις τρεις
γενιές.
Χωρικοί το
χτίσανε
με κόπο και
ιδρώτα
και Αλβανοί μας
το χαλούν
και το μαδούν
σαν κότα.
Κρίμα ρε παιδιά
μια τέτοια
κληρονομιά.
Δύο ήταν αυτά
το σχολείο και
η Παναγιά.
Φτιάχνουνε τώρα
μπιμπελά
και δεν έχουν
θέση τα παλιά.
Κι ας με συγχωρέσουν
οι υπεύθυνοι
της κατεδαφίσεως.
ΞΕΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου