ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Που ‘σαι καημένε Λιούμανε

Να δεις το καραγάτσι

Που σήμερα πια δεν υπάρχει…

Που ερχόσουνα απ’ το Μερά

απ’ το στενό δρομάκι

καβάλα εις το γαιδουράκι

κι έτρωγες και το ξερό ψωμάκι.

Να δεις του Πάυλη τον αγρό

που έγινε ένα μικρό χωριό.

Που ‘σαι να έρθεις,

και να μάθεις.

Την πλάκα σου θα πάθεις.

Στις γκορτσοπούλες τις παλιές

που άλλοτε υπήρχαν μόνο βριζαμιές,

τώρα εγερθήκανε «10» ψησταριές.

Που ‘σαι να ‘ρθείς

Να ‘ρθεις από τον Άδη

Να δεις τι γίνεται στο στέκι του Μπαρμπαγιάννη

Που ψένουνε στα κάρβουνα

και τρώνε το σουβλάκι;

Που άλλοτε το έψηνες και εσύ

Υπό άλλες συνθήκες στη ζωή

και τραβούσες απ’ τη μπούκλα το κρασί.

Δίπλα στο τζάκι πιο εκεί

με την πελατεία του την εκλεκτή

που τρων τα κρέατα κάθε βραδιά

σαν «σαρκοφάγα» ερπετά.

Που ‘σαι να δεις;

Να δεις και το «χαγιάτι»;

Που η παλιά παράδοση εβγήκε στο μεγδάνι

Γκάιντα,

Τουλούμι,

 Γκλίτσα και φλογέρα,

ήρθε ο καιρός να βγουν και πάλι στον αέρα.

Που ‘σαι να δεις το φίλο σου

και πρώην σου τσιράκι

Πως πρέπει στην παράδοσή

Και μέσα στο «χαγιάτι»

Και άλλα πολλά μπορείς να δεις

Που ο νους σου δεν μπορεί να φανταστεί,

κιούπι,

κακάβι και καδί,

ρόκα,

αδράχτι και τσικρίκι,

ο κόσμος τρέχει να τα δει,

και μ’ όρεξη να φάει το φαί

και μπράβο του να πει

σ’ αυτόν τον εμπνευστή.

Που ‘σαι να δεις;

Να δεις και το φαρμάκι;

Πως το φωτίζουνε κάθε βραδιά,

και φέγγουν τα μαντριά,

μα δεν υπάρχει πια

κανένα προβατάκι.

Και για φινάλε άφησα

τη μπάρα την παλιά,

που κάποτε κόβαμε πλιθιά

και ακουγόνταν ωραία τα βατράχια,

σήμερα παίζουν και γελούν

 χαρούμενα παιδάκια.

ΞΕΝΟΣ